25 امرداد 1393

    بازرسی

قسمت  چهاردهم 

در ابتدای پذیرش مسئولیت جدیدم به نکته کلیدی پی بردم. به این که رابطه مناسب دو جانبه ای بین بازرسی استان و شعب و حوزه ها وجود ندارد. بازرسی از یک سو بسیار سختگیرانه و تحکم آمیز  عمل می کرد و گاه و بیگاه به پرونده سازی برای تعدادی از همکاران دست می زد  و در سوی دیگر همکاران صف هم با نگاه بسیار بدبینانه ای به بازرسی می نگریستند. دل به کار  نمی دادند و جرأت تصمیم گیری که ضرورت مدیریت است را مهیا نمی ساختند. باید این مشکل و معضل حیاتی را حل می کردم. باید رابطه دو طرف را از نو تعریف می کردم تا موانع  حرکت رو به جلو برداشته شوند. چندین جلسه مشترک بین رؤسای شعب و بازرسان برگزار شدند. جداگانه جلسه خصوصی نیز با بازرسان برگزار کرده و خواسته و انتظارات را به آنان یادآور شدم.

تأکید کردم "... باید بین تخلفات سهوی و عمدی تفکیک قائل شد، اگر فردی عمداً تخلف مالی داشت باید با او برخورد شود و متناسب با جرمش تنبیه شوند. اما اگر تخلف سهوی باشد باید به آموزش و راهنمائی اصولی روی آورد". گفتم" ... برای من جایگاه بازرسی اهمیت بسیاری دارد. ولی اهمیت اين جایگاه برتافته از ترس و لرز انداختن به جان مردمان نبوده و نخواهد بود. بلکه شأن و ابهت تؤام با احترام  است که قلب مخاطبین را بدست می¬آورد".
در چنین قابی از همکاران بازرس درخواست کردم برای تغییر در رفتار و ترمیم روابط بین طرفین پیش قدم شوند.
در جلسات برگزار شده با رؤسای شعب دریافتیم آن ها نیز از نحوه برخورد بازرسی گله مند هستند. برای آن ها هم اهمیت بازرسی را یادآوری کردم ولی در عین حال قول دادم رفتارها درست خواهند شد. متقابلاً از آنها درخواست کردم ضمن دقت در مراعات قوانین و دستورالعمل ها، با اعتماد به نفس و بدون ترس و نگرانی تصمیمات مدیریتی بگیرند و یقین داشته باشند مورد حمایت لازم قرار خواهند گرفت.
ابتدا هر دو جبهه مقاومت کردند ولی به تدریج شرائط بهبود یافتند. بهبود يافتند و شرایط  بهتر شدند و بهتر. مدیران به خود جرأت دادند تصمیم های مهمی بگیرند. تصمیم هایی که در حركت رو به جلو و رو به رشد آنان تأثیرگذار بود.
سوای این امر از همکاران بازرس نیز درخواست کردم نسبت به برقراری تعامل خوب و همکاری مناسب با دستگاه های نظارتی بیرونی اقدام کنند. درخواست کردم از همکاران و سازمان شان در صورت ارسال گزارشات کذب و نادرست دفاع کنند.
در کنار همه اینها، طی بازدید از شعب دریافتم هر یک از شعب در تشکیل پرونده های تسهیلاتی و اعتباری به صورت کاملا سلیقه ای رفتار می کنند. سلیقه ای رفتار می کنند و از مشتریان مدارک گوناگون و بی موردی را اخذ می کنند. اخذ می کنند و موجبات نارضایتی آنان را فراهم می آورند، در صورتی که نیازی به اخذ آن همه مدارک بی مورد و بی جهت نبود. متوجه شدم شعب از بیم بازرسی های احتمالی، مشتریان نگون بخت را مجبور به ارائه مدارک پرشماری می کنند.
برای حل این مشکل به روش روانشناسی روی آوردم. در حقیقت از خود بازرسان درخواست کردم بخشنامه ای به همه شعب ارسال کرده و در آن یادآوری کنند برای هر عقد و هر موضوعی تعداد محدودی مدارک مورد نیاز خواهد بود و لازم نیست مدارک اضافی از مشتریان اخذ شود .هدف اصلی حذف مدارک اضافی و ایجاد آرامش بیشتر برای مشتریان بود. اعتقادم بر این بود و هست اگر غیر از خود بازرسی، هر بخش دیگری آن درخواست را از شعب می کرد به نتیجه نمی رسیدیم. این روش را بعدها در جایگاه هیأت مدیره بکار گرفتم یعنی از اداره کل بازرسی درخواست کردم زمینه تسهیل شدن مراودات و حذف کارهای زائد و اضافی را فراهم آورد. آن چه که هم مؤثر بود و هم کارا. آن چه که رضایت مراجعین و مشتریان را فراهم ساخت.

قسمت سیزدهم

قسمت پانزدهم