روزی تصميم گرفتم كه ديگر همه چيز را رها كنم. شغلم را، دوستانم را، زندگي ام را!
به جنگلی رفتم تا برای آخرين بار با خدا صحبت كنم. به خدا گفتم: آيا می توانی دليلی برای ادامه زندگی برايم بياوری؟
و جواب او مرا شگفت زده كرد.
او گفت : آيا درخت سرخس و بامبو را می بينی؟
پاسخ دادم : بلی.
فرمود: هنگامی كه درخت بامبو و سرخس راآفريدم، به خوبی ازآنها مراقبت
نمودم. به آنها نور و غذای كافی دادم. دير زمانی نپاييد كه سرخس سر از
خاك برآورد و تمام زمين را فرا گرفت اما از بامبو خبری نبود. من از او
قطع اميد نكردم.
در دومين سال سرخسها بيشتر رشد كردند و زيبايی خيره كننده ای به زمين
بخشيدند اما همچنان از بامبوها خبری نبود. من بامبوها را رها نكردم. در
سالهای سوم و چهارم نيز بامبوها رشد نكردند. اما من باز از آنها قطع
اميد نكردم.
در سال پنجم جوانه كوچكی از بامبو نمايان شد. در مقايسه با سرخس كوچك و
كوتاه بود اما با گذشت 6 ماه ارتفاع آن به بيش از 100 فوت رسيد. 5 سال
طول كشيده بود تا ريشه های بامبو به اندازه كافی قوی شوند..
ريشه هايی كه بامبو را قوی می ساختند و آنچه را برای زندگی به آن نياز
داشت را فراهم می كرد.
خداوند در ادامه فرمود: آيا می دانی در تمامی اين سالها كه تو درگير
مبارزه با سختيها و مشكلات بودی در حقيقت ريشه هايت را مستحكم می
ساختی. من در تمامی اين مدت تو را رها نكردم همانگونه كه بامبوها را
رها نكردم.
هرگز خودت را با ديگران مقايسه نكن. بامبو و سرخس دو گياه متفاوتند اما
هر دو به زيبايی جنگل كمك می كنن. زمان تو نيز فرا خواهد رسيد تو نيز
رشد می كنی و قد می كشی!
از او پرسيدم : من چقدر قد مي كشم.
در پاسخ از من پرسيد: بامبو چقدر رشد می كند؟
جواب دادم: هر چقدر كه بتواند.
گفت: تو نيز بايد رشد كنی و قد بكشی، هر اندازه كه بتوانی....
ارسال کننده : آقای شایسته